17 februari 2014
In deze tijd van goud, zilver, brons, glitter en glamour is het tijd voor enige contemplatie.
Swami Willie heeft het eens aangekeken en heeft mij gevraagd het volgende te noteren.
Dat doe ik natuurlijk, want het is voor mij ook iedere keer weer nieuw wat de Swami ons wil meegeven.
Geld of goud, zilver of brons mag nooit de overhand krijgen in ons denken en handelen.
Natuurlijk is het een ieders recht dat wel te doen.
Kijk naar de olympische spelen.
Dat is toch een afspiegeling van het algemeen geldende denken.
Als je niet presteert, verdien je niks.
Als je kijkt hoe blij sommigen met brons zijn, of zelfs slechts met een dertiende plaats op de ranglijst, dan is het schrijnend om te zien hoe teleurgesteld sommigen met datzelfde zilver of brons zijn.
Of met diezelfde dertiende plaats op de ranglijst.
Dat vindt Swami Willie toch wel heel triest.
Is leven alleen al niet een prachtige prestatie?
Is de beste zijn de enige reden van je bestaan?
Dan zouden de miljarden mensen op de wereld diep ongelukkig moeten zijn.
Er zijn er namelijk altijd maar een paar de beste.
En dat is dan ook nog slechts een momentopname.
En wat de olympische spelen betreft ben je dat maar voor 4 jaar.
Wat rest is dat je je nog eens voor vier jaar het zuur traint en werkt om het met nog eens vier jaar te verlengen.
Ook dat mag, maar als het niet lukt.
Ben je dan een slechter mens?
Nou nee.
Gelukkig niet.
Maakt de technisch vaardigste en beste muzikant ook de mooiste muziek?
Nou nee.
Gelukkig niet.
Schrijft de beste schrijver de mooiste boeken?
Nou nee.
Gelukkig niet.
Dit lijstje kan ik eindeloos langer maken, maar de Swami denkt dat het duidelijk genoeg is wat hij bedoelt.
Er moet echter nog een heleboel werk verricht worden voordat het duidelijk is dat prestaties er totaal niets toe doen.
De olympische spelen zijn toch ooit in het leven geroepen om eenheid tussen de volkeren te smeden?
En was het motto niet: "Meedoen is belangrijker dan winnen."?
Geloof dat maar niet.
Sponsors zijn pas blij met veel naamsbekendheid.
Landen pas gelukkig als ze het beter doen dan de directe concurrent.
Rusland is pas blij als ze het medailleklassement aanvoeren.
Omdat ze het deze keer mogen organiseren.
En Amerika en China doen hun uiterste best dat feest te voorkomen door zelf bovenaan dat lijstje te komen.
Heel triest eigenlijk.
Maar wel begrijpelijk als je bedenkt dat we nog steeds in een hopeloos verdeelde wereld leven.
Waar rijk zijn de hoogste prioriteit geniet en waar armoede als eigen schuld dikke bult wordt gezien.
Moet je maar gaan werken.
De mentaliteit van al die mensen die zichzelf pas goed vinden als ze financieel onafhankelijk zijn is lang niet zo nobel als de mentaliteit van al diegenen die door welke omstandigheden arm zijn, of even geen geld hebben.
Het meeste wordt gegeven door en voor de armen.
Solidariteit heet dat.
Geven en delen door begrip.
Gedeelde smart, halve smart.
Arm zijn is namelijk helemaal niet leuk.
Swami Willie denkt dat er over de hele wereld gezien heel veel armoede heerst.
Rijk of niet rijk.
Je bent pas rijk als het niet uitmaakt of dat wel of niet in geld te vertalen valt.
Presteren naar vermogen zou genoeg moeten zijn.
Als iemand heel hard kan lopen, dan mag die het belangrijke nieuws rondbrengen.
Kan iemand heel goed mensen helpen, dan mag hij/zij dat doen.
De een is niet beter dan de ander.
Wanneer gaat de, naar prestatie en waardering hunkerende, mens dat eens inzien.
We zijn allemaal gelijk.
We zijn allemaal EEN.
Bij onze geboorte hebben we al goud.
Daar hoef je verder niets meer voor te doen.
Was getekend namens Swami Willie,
Groet,
Dirk
